Het politieke talent van Abraham Lincoln
In de samenstelling van het kabinet zorgde de nieuwbakken Abraham Lincoln als president voor een gebalanceerd evenwicht van alle politieke groepen die hem steun gegeven hadden tijdens de verkiezingen. Hij deed dat door al zijn rivalen die kandidaat waren voor het presidentschap namens Republikeinse partij op te nemen in zijn kabinet: William Seward, Salmon Chase en Edward Bates, zijn voormalige rivalen om de nominatie van de Republikeinse partij.
Lees ook: Abraham Lincoln deel 1: nominatie en verkiezing
Lincoln’s team van rivalen
Dit is wat presidentieel historicus Doris Kearns Goodwin haar boek Team van rivalen naar vernoemde. Lincoln wilde de beste mensen in zijn ministersploeg. De beste mensen waren zijn eerdere rivalen. Barack Obama spiegelde zijn eigen presidentschap naar dit model. Steven Spielberg maakte de film Lincoln uit 2012 gebaseerd op dit boek.
In de rust van de nacht, vlak na de verkiezingswinst, schreef Abraham Lincoln de zeven namen van minister van zijn kabinet op. Het zou nog enkele maanden duren en van veel kanten zou er invloed uitgeoefend worden, maar voor Lincoln stond vast wie zijn ministers gingen zijn. Verder schreef Lincoln de namen op van de voormalige Democraten Montgomery Blair, Gideon Welles en Norman Judd en de vroegere Whig William Dayton.
Hij wilde elke fractie van de Republikeinse partij vertegenwoordigd zien in zijn kabinet: leden van de Free Soil Party, voormalige Whigs en Democraten die slavernij wilden afschaffen. Lincoln wilde zich in kabinet omringen met de sterkste vertegenwoordiger uit elke groep. Hannibal Hamlin werd door Lincoln tot vicepresident verkozen. Hamlin was ook een voormalige Democraat, die, vanwege zijn vertuiging dat slavernij afgeschaft moest worden, over was gestapt naar de Republikeinen. Hij was vier jaar lang vicepresident, totdat hij opeens werd vervangen door Andrew Johnson tijdens de verkiezingen van 1864.
Het kabinet van Abraham Lincoln
Edward Bates zag voor zichzelf een belangrijke plek in Lincoln kabinet. Niet alleen was hij lang topfavoriet voor het presidentschap, maar nadat dit mislukte had hij enthousiast campagne voor Lincoln gevoerd. Hij was een Whig, even als tweederde van Lincolns kiezers. In Bates’ logica betekende dat kabinetsposities in meerderheid door Whigs ingenomen moesten worden. De ambities van Seward reikte nog verder. Hij wilde zelf de ministers kiezen, en dan fungeren als een soort van premier, met Abraham Lincoln als symbolische president. Feit is dat politieke figuren uit zijn tijd Lincoln heel lang hebben onderschat. Ze herkenden zijn kwaliteiten en vastberadenheid niet. Lincoln liet zich niet aan de kant zetten.
Eigen keuze
Lincoln nam zelf alle beslissingen omtrent invulling van zijn ministersploeg. Hij droeg William Seward voor als Secretary of State, minister van Buitenlandse Zaken. Edward Bates werd Attorny General voor Lincoln, zijn minister van Justitie. Voor het departement van Defensie dacht Lincoln aan Simon Cameron uit Pennsylvania. Die staat was belangrijk geweest voor zijn verkiezing en Simon Cameron was een van meest invloedrijke leiders van de staat.
Lincoln had gehoopt dat Norman Judd uit New Jersey acceptabel was voor de staat, maar er kwam een sterke lobby voor Pennsylvania’s eigen zoon. Cameron was daarom moeilijk te passeren, maar vanwege zijn corruptie moest hij alsnog aftreden in 1862. Cameron werd op het ministerie van Defensie vervangen door de aan Lincoln zeer loyale Edwin M. Stanton. De marine had tot aan 1947 een aparte minister op kabinetsniveau. Gideon Welles was de man die deze positie onder Lincoln zou bezetten.
Postmast General
Een andere belangrijke kabinetspost, die niet nu meer bestaat, was het ambt van Postmast General. Het is een zeer oude functie die al bestond voor de Amerikaanse onafhankelijkheid. Benjamin Franklin is de meest beroemde persoon die het ambt vervulde, eerst onder de Britse kroon en later namens het Continentale Congres. Een speciale minister voor posterijen klinkt beetje curieus in moderne oren. Post was lange tijd de belangrijkste vorm van communicatie tussen de staten. Traditie is ook een belangrijke verklaring. Toen de Amerikaanse koloniën nog een los verband waren, was dit enige ambt dat overal door dezelfde persoon verricht werd.
Salmon Chase werd minister van Financiën. Hij was een abolitonist, iemand die zich actief inzette voor afschaffing van de slavernij. Hij was hierom voor het Zuiden van Amerika volledig onacceptabel. Terwijl Lincoln zijn kabinet uitzocht, rommelde het in het Zuiden. De Zuidelijke Staten beginnen zich af te scheiden en het land belandde in een burgeroorlog. Tot de inauguratie in maart was er niets wat Lincoln daaraan kon veranderen. De selectie van kabinetsleden was ondertussen moeilijk genoeg en ging gewoon verder. Caleb Smith, een voormalige Whig, werd minister voor Binnenlandse Zaken.
[Abraham Lincoln als president deel 1 – wordt vervolgd]
Elke maand naar de VS? Schrijf je dan in voor onze nieuwsbrief.
